گاه می گوید محمد گه حسن گاهی رضا

رحلت حضرت رسول اکرم(ص)

گرچه مدینه،در رحلت پیامبر به سوگ نشست و محشر غم و قیامت اندوه برپا شد،ولی در رواق چشم های اشکبار،انعکاس جاودانگی او هویدا شد.کدام پرچم بر بلندای بشریت،همچون اسلام،در اهتزاز است؟

یا رسول ا...!وقتی تو رفتی،دست های فتنه از آستین عصبیت جاهلی بیرون آمد و کینه های احزاب بدرو حنین،زنده شد.اهل بیت،هم از رحلت داغ تو می سوختند،هم از درد زنده شدن دوباره جاهلیت.

یا رسول ا...!تو رفتی ولی«قرآن و عترت»،یادگار همیشه زنده تو،ماند.

امروز مدینه ای به وسعت جهان،هر صبح و شام بر رسالت تو شهادت می دهد.

نامت،فاتح جان ها و جهان ها و زمین ها و زمان هاست. 

استاد جواد محدثی

 

شهادت امام حسن مجتبی(ع)

لب های به جام زهر سیراب شده

گاهی نوشتن سخت است و برای از تو نوشتن سخت تر.

نوشتن با چشمان خیس سخت است؛کلماتی که تکان گریه،لبریزشان کرده است،کلماتی که تاب زندگی کردن بعد از تو را ندارند.با این همه کلمه،نمی توان تو را نوشت.نمی توان از سیره پیامبروار تو بنویسیم.

نام تو که می آید،قلم ها بغض می کنندو گلوی کلمات کبود می شود.نام تو را تنها با غربتی سرخ می توان بر این صفحه های سفید نوشت.

مرا به تنهایی تو راه نیست.باید از جنس زخم های تو بود تا به هوای بارانی تو راه یافت.زخم می خوری و مهربانی تعارف می کنی.آغاز همه فتنه ها و ستم های نامرسوم عاشورایی،آغاز لب های عطشناک و خون های همیشه جاری کربلا،از تو و از لب های به جام زهر سیراب شده ی تو جاری شد... 

 

شهادت امام رضا(ع)

خورشید،در حال غروب است و هفت ستاره روشن در آسمان،آغوش گشوده هشتمین اخترند.

کبوتران بال می زنندآسمانی را که چشم هایمان سال هاست به آن دوخته شده،صدای بال کبوتران در صدای سنج عزاداران می پیچد و خواب مسموم انگورهای پیچیده بر خوشه های حادثه آشفته می شود،خورشید ذره ذره در عطش چشم هایش رسوب می کند و بار دیگر غروبی سرخ را به مشرق ایمان می نشاند...